(Κενο)

Τελικά η απώλεια ενός προσώπου δεν είναι ο θάνατος ή η απόσταση λόγο τσάκωμου, καταστάσεων κλπ... Είναι η αποξένωση όταν όλα φαντάζουν ιδάνικα. Όταν φαινομενικά λειτουργούν τα πάντα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολοϊ άλλα στην ουσία είναι μια αυταπάτη... Γιατί ομως έχουμε την τάση να ξεγελάμε τον εαυτό μας? Γιατί θέλουμε να ζουμε σε ουτοπικές καταστασεις παρολη την γνωση του τι πραγματικά επικρατεί? Γιατί απλα δεν αποδεχόμαστε αυτο που νιώθουμε και δεν το εκφραζούμε? Παρα το αφήνουμε να μας τρωεί αργά και βασανιστικα μεχρι να μην μεινει τιποτα απο το αληθινο μας εγω.