Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

...

Πριν απο λιγο καιρο, οταν ειχα γυρισει στην Ελλαδα για τις χειμερινες διακοπες μου ειχα συζητηση/διαμαχη με εναν απο τους κολλητους μου. Το θεμα ηταν απλο του ειπα "Μακαρι να ειχα γεννηθει σε αλλη εποχη τοτε που μπορουσες να κανεις οτι θες να εχεις ονειρα!" και εκεινος μου απαντησε "εμενα μου αρεσει η εποχη που ζουμε" μου εκανε τρομερη εντυπωση αυτο που ειπε και ετσι του ζητησα να μου το αναπτυξει ωστε να καταλαβω.. Πολυ απλα μου ειπε πως στην εποχη μας μπορει να ειναι ευτιχισμενος! κατευθειαν εγω το απερριψα και του ειπα ποιον βλεπεις ευτιχισμενο? και μου κανει εγω ειμαι..¨Αμπελοκηποι" ηταν η σταση του μετρο στην οποια επρεπε να κατεβει και ετσι δεν προλαβαμε να ολοκληρωσουμε το διαλογο μας και μετα το ξεχασαμε διοτι λιγοστευαν οι μερες της παραμονης μου. Εγω δεν σταματησα να το σκεφτομαι ομως ,ακομα δεν μπορω να σκεφτω καποιον ολοκληρωμενα χαρουμενο. Ειτε θα ειναι επιφανειακα χαρουμενος ειτε θα ειναι ευχαριστημενος με αυτα που εχει.. Παρολαυτα δεν πιστευω οτι οντως μπορει να ειναι καποιος στην σημερον ημερα.Ειναι ολα σχεδιασμενα ωστε να ειμαστε σκλαβοι του ηλικου πλουτου (ειμαι και εγω σε ενα βαθμο) και εχουμε ¨"Χεσει¨" τον ψυχικο μας κοσμο!Επιπλεον ο κοσμος εχει σταματησει να εχει επαναστατικες αλλαγες! Εχουμε κατακατσει σε ενα συγκεκριμενο τροπο ζωης, θα ηθελα να ζω σε προηγουμενες εποχες που γνωριζω οτι ηταν δυσκολα αλλα υπηρχε διψα για αλλαγη ο κοσμος ειχε ονειρα! Εχω παρατηρισει οτι σταδιακα η φαντασια του κοσμου μειονεται, για παραδειγμα παρατηρω τον 4χρονο αδερφο μου ειναι κολλημενος με την τηλεοραση και τα παιδικα οπως ημουν και εγω στην ηλικια του. Η διαφορα μας ειναι οτι εγω αφου τελιωνε ενα αγαπημενο προγραμμα μου αρχιζα να τρεχω μεσα στο σπιτι και να φανταζομαι οτι ειμαι ο ηρωας της σειρας και πολεμουσα τους κακους!! Σε αντιθεση με μενα ο αδερφος μου δεν το κανει και ολα αυτα διοτι τα παιδια χανοοουν την φαντασια τους με ολα αυτα τα ηλεκτρονικα παιχνιδια και τν τηλεοραση ενω θα επρεπε να τρεχουν και να παλευουν αορατους εχθρους! Ακομα και τωρα που ειμαι 17 χρονων καμια φορα με πιανει μια νοσταλγια και κανω κανα Air Kick προσπαθοντας να πετυχω το ρουχο που ειναι πιο ψηλα κρεμμασμενο στην μπουγαδα. Για να γυρισω στο αρχικο θεμα αυτο που με ανησυχει πιο πολυ ειναι οτι ειμαι τοσο νεος και φοβαμαι οτι θα με παρουν τα χρονια πριν καν το καταλαβω και δεν θα καταφερω να αλλαξω το οτιδιποτε στον απαισιο κοσμο που ζω.