Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Εδω για αλλη μια φορα,ξαγρυπνος... να σκεφτομαι τι θα κανω στη ζωη μου οπως καθε 17 χρονος νεος. Αν κανω τις σωστες επιλογες,αν θα μετανιωσω πραγματα που καλουμε να αποφασισω ενω καλα καλα δεν ξερω αν ειμαι ετοιμος να βγω στον "κοσμο". Κι ομως τα 18 πλησιαζουν το σχολειο τελειωνει και εγω ειμαι εδω ψαχνοντας για μια απαντηση που ξερω οτι δεν θα ερθει.Επομενως πρεπει να ρισκαρω? Περιεργος ο τροπος που εχουμε διαμορφωσει το φυσικο μας περιβαλλον.Καποτε ηταν θεμα επιβιωσης με καθε δυνατο και απαραιτητο τροπο οπως τα ζωα.Τωρα περιπλεκονται παρα πολλα ηθικα και δικαια ιδανικα που εμεις θεσπισαμε και ομως λιγοι τα τηρουν και παλι καταληγουμε στο νομο της φυσης "Ο δυνατος τρωει τον αδυναμο και επιβιωνει" απλα στην συγχρονη εκδοχη!Αποτελεσμα αυτου να  πρεπει εγω να μπω στο συστημα και να κανω μια δουλεια με καλες αποδοχες ετσι ωστε να μπορω να κανω μια οικογενεια και να μπορω να την υποστηριξω. ΟΧΙ! Εγω θελω να κανω τον κοσμο καλυτερο.ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Το μέλλον


Το μέλλον....Τόσο αβέβαιο τόσο αγχωτικό. Εδώ και μήνες απο τότε που μετοίκησα στην Αιθιοπία αλλάζω γνώμη για το τι και που θελω να σπουδάσω. Οι καταστάσεις ομώς αλλάζουν πολύ γρηγορα με αποτέλεσμα και οι αποφάσεις μου να επηρεάζονται ανάλογα. Μετά απο ένα ισχυρό ταρακούνιμα που έλαβα απο ένα καθηγητή μου είχα την ανάγκη να ξεφύγω για λίγο , πήγα λοιπόν σε ενα σούκ(περίπτερο) και αγόρασα ενα πακέτο τσιγάρα και ενα κουτάκι σπίρτα , παρόλο που συνίθιζα να καπνίζω κανά τσιγαρο αραιά και που ήταν η πρώτη φορα που αγόραζα πακέτο. Αφού τα αγόρασα πήγα και έκατσα στη γέφυρα που βρίσκεται κοντά στο σχολείο αγαννακτησμένος με όλους την μάνα μου τον καθηγητή μου , την φίλη μου που δεν με υποστίριξε οταν οι άλλοι δύο μου λέγαν οτι ετσι δεν θα καταφέρω τιποτα και οτι οι βαθμοί μου ως τωρα δεν βοηθανε. Καθώς είχα την οργή στο μυαλό μου ξυπνησε μέσα μου μια αναμνηση απο όταν ημουν μικρός και είχα μια ιδιαιτερη αγάπη για την χημεια που για μενα τοτε ηταν να αναμειγνίω οτι έβρισκα σε κουζίνα και μπάνιο μεσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα απο το εργαστήριο που δούλευε η μητέρα μου. Θυμήθηκα λοιπον τι ηταν αυτο που ονειρευομουν να κανω οταν μεγαλώσω να ερευνω τη φυση,να κάνω ταξίδια! Ως εκείνη τη στιγμή τα επαγγέλματα που σκεφτόμουν βασίζονταν στο τη αποδοχές εχουν διότι δυστιχως έτσι σκεφτονται οι νέοι σήμερα!! Και όμως εγω ξυπνησα! Θυμηθηκα! Αποφασισμένος πηγα και σε ενα μαγαζι που σερβιρε τοπικο φαγητο και ροφήματα για να ψαξω μεσω του υπολογιστη μου αν υπαρχει επαγγελμα που να αντικατοπτριζει τα ονειρα μου! Μπηκα σε μια μηχανη αναζήτησης και πατησα geo-chemistry και με το που είδα οτι είχε απειρα αποτελεσματα αρχισα να ελπιζω! Τελος μετα απο πολυ αναζητηση βρηκα οτι αυτο που θέλω υπάγεται στο department of environmental geoscience και δεν υπάρχει στην Ελλάδα άλλα στην Αμερική και στο Ηνωμένο Βασίλειο.. Για ακόμα μια φορά διλληματα εμφανίστικαν μπροστά μου που να πάω? Δεν εχω την οικονομική δυνατότητα για κανένα απο τα δύο μερη! Υποτροφια? Οσο και να προσπαθήσω δεν ειμαι τόσο καλός μαθητης! Πρεπει ομως αυτο να με σταματησει? ΟΧΙ! Τέλος επρεπε να βρω την πιο προσιτη επιλογη η οποια ειναι η Αγγλια λογω δανείων για φοιτητες και επειδη ειναι πιο κοντα στην Ελλαδα, οπως είπα ομως οι καταστάσεις αλλάζουν δεν περιμενα οτι θα υπάρχει ενα φασιστικό κόμμα στην βουλή των ελλήνων με αποτέλεσμα να γίνονται ¨"σκούπες" δηλαδη ξυλοδαρμοι όποιου μοιαζει ξενος και ως εν-τεταρτο Αιθίοπας θα μπορούσα να είμαι και εγω θύμα αυτων. Εχω ακομα 6-7 μήνες για να αποφασίσω τι θέλω! Πώς θα ξερω οτι ειναι πραγματικά αυτο?

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

...

Πριν απο λιγο καιρο, οταν ειχα γυρισει στην Ελλαδα για τις χειμερινες διακοπες μου ειχα συζητηση/διαμαχη με εναν απο τους κολλητους μου. Το θεμα ηταν απλο του ειπα "Μακαρι να ειχα γεννηθει σε αλλη εποχη τοτε που μπορουσες να κανεις οτι θες να εχεις ονειρα!" και εκεινος μου απαντησε "εμενα μου αρεσει η εποχη που ζουμε" μου εκανε τρομερη εντυπωση αυτο που ειπε και ετσι του ζητησα να μου το αναπτυξει ωστε να καταλαβω.. Πολυ απλα μου ειπε πως στην εποχη μας μπορει να ειναι ευτιχισμενος! κατευθειαν εγω το απερριψα και του ειπα ποιον βλεπεις ευτιχισμενο? και μου κανει εγω ειμαι..¨Αμπελοκηποι" ηταν η σταση του μετρο στην οποια επρεπε να κατεβει και ετσι δεν προλαβαμε να ολοκληρωσουμε το διαλογο μας και μετα το ξεχασαμε διοτι λιγοστευαν οι μερες της παραμονης μου. Εγω δεν σταματησα να το σκεφτομαι ομως ,ακομα δεν μπορω να σκεφτω καποιον ολοκληρωμενα χαρουμενο. Ειτε θα ειναι επιφανειακα χαρουμενος ειτε θα ειναι ευχαριστημενος με αυτα που εχει.. Παρολαυτα δεν πιστευω οτι οντως μπορει να ειναι καποιος στην σημερον ημερα.Ειναι ολα σχεδιασμενα ωστε να ειμαστε σκλαβοι του ηλικου πλουτου (ειμαι και εγω σε ενα βαθμο) και εχουμε ¨"Χεσει¨" τον ψυχικο μας κοσμο!Επιπλεον ο κοσμος εχει σταματησει να εχει επαναστατικες αλλαγες! Εχουμε κατακατσει σε ενα συγκεκριμενο τροπο ζωης, θα ηθελα να ζω σε προηγουμενες εποχες που γνωριζω οτι ηταν δυσκολα αλλα υπηρχε διψα για αλλαγη ο κοσμος ειχε ονειρα! Εχω παρατηρισει οτι σταδιακα η φαντασια του κοσμου μειονεται, για παραδειγμα παρατηρω τον 4χρονο αδερφο μου ειναι κολλημενος με την τηλεοραση και τα παιδικα οπως ημουν και εγω στην ηλικια του. Η διαφορα μας ειναι οτι εγω αφου τελιωνε ενα αγαπημενο προγραμμα μου αρχιζα να τρεχω μεσα στο σπιτι και να φανταζομαι οτι ειμαι ο ηρωας της σειρας και πολεμουσα τους κακους!! Σε αντιθεση με μενα ο αδερφος μου δεν το κανει και ολα αυτα διοτι τα παιδια χανοοουν την φαντασια τους με ολα αυτα τα ηλεκτρονικα παιχνιδια και τν τηλεοραση ενω θα επρεπε να τρεχουν και να παλευουν αορατους εχθρους! Ακομα και τωρα που ειμαι 17 χρονων καμια φορα με πιανει μια νοσταλγια και κανω κανα Air Kick προσπαθοντας να πετυχω το ρουχο που ειναι πιο ψηλα κρεμμασμενο στην μπουγαδα. Για να γυρισω στο αρχικο θεμα αυτο που με ανησυχει πιο πολυ ειναι οτι ειμαι τοσο νεος και φοβαμαι οτι θα με παρουν τα χρονια πριν καν το καταλαβω και δεν θα καταφερω να αλλαξω το οτιδιποτε στον απαισιο κοσμο που ζω.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

(Κενο)

Τελικά η απώλεια ενός προσώπου δεν είναι ο θάνατος ή η απόσταση λόγο τσάκωμου, καταστάσεων κλπ... Είναι η αποξένωση όταν όλα φαντάζουν ιδάνικα. Όταν φαινομενικά λειτουργούν τα πάντα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολοϊ άλλα στην ουσία είναι μια αυταπάτη... Γιατί ομως έχουμε την τάση να ξεγελάμε τον εαυτό μας? Γιατί θέλουμε να ζουμε σε ουτοπικές καταστασεις παρολη την γνωση του τι πραγματικά επικρατεί? Γιατί απλα δεν αποδεχόμαστε αυτο που νιώθουμε και δεν το εκφραζούμε? Παρα το αφήνουμε να μας τρωεί αργά και βασανιστικα μεχρι να μην μεινει τιποτα απο το αληθινο μας εγω.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Εξομολογηση

Μερικές φορές ,όσοι έχουν την τύχη βέβαια, γνωρίζουμε άτομα που μας επηρεάζουν είτε θετικά είτε αρνητικά..Εγώ είμαι ένας από τους τυχερούς,παρόλο που πολλές φορές το αμφισβητώ. Πριν από 2 χρόνια γνώρισα μια κοπέλα μέσω ενός γνωστού ισοτόπου. Με τον καιρό μιλούσαμε 'ολο και περισσότερο κ΄ κάποια στιγμή έχοντας μια κοινή γνωστή αποφασίσαμε να βγούμε.Τα πράγματα κατελήξαν σε μια πρωτογνωρη εμπείρια για μένα που ο κόσμος αποκαλεί "έρωτα" κάτι που εγω ως έφηβος ποτέ δεν είχα σκέπτει να αναζήτησω. Τολμώ να ομολογισω οτι με αλλαξε ριζικα η σχέση μου με το ατομο αυτο, οπως ειπα γνώρισα τον ερωτα μετα την αγαπη και στο τελος τον πονο ενος αδοξου χωρισμου πραγμα το οποιο με προβληματιζει ακομα και τωρα. Μου πηρε αρκετο καιρο για να βρω παλι τον ερωτα περασα απο πολλες κενες σχεσεις αναζητοντας την συπληρωση του κενου που ειχα μεσα μου.Κανενα αποτελεσμα ομως.Μεχρι ομως να βρω η' καλυτερα να με βρει για αλλη μια φορα ο ερωτας! Στην αρχη ημουν τρομοκρατημενος διοτι φοβομουν μηπως συνεχισω ασυναισθητα την αναγκη για αντικατασταση της παλιας μου συντροφου,προς δικη μου εκπληξη αντιληφθικα οτι ο ερωτας εχει αλλη αισθηση απο συντροφο σε συντροφο. Πιστευα πως ποτε δεν θα νιωσω το ιδιο και ισως δεν νιωσω ποτε ξανα,αυτο ομως τελικα δεν αναιρει οτι μπορεις να νιωσεις κατι πολυ δυνατο κατι.. κατι που αξιζει να περιμενεις 4 μηνες για να δεις οταν θα εισαι για αλλη μια φορα πισω στην χωρα σου.. κατι που θα κανει την καρδια σου να σκυρτησει σε αρυθμους χτυπους. Αυτο το κατι που λησμωνεις κ σκεφτεσαι καθε φορα που νιωθεις μοναξια σε ενα αποξενομενο τοπο ειναι τελικα ενα προσωπο,μια αγκαλια ενος ατομου που θα σε κανει να νιωσεις ζεστασια ακομα και στην πιο κρυα νυχτα του χειμωνα.Ενα "ΦΩΣ" μεσα στην σκοτεινη πραγματικοτητα που αντιμετωπιζεις καθημερινα! Που σε καθε λεξη που βγανει απο το μυαλο σου παραλληλα κυλαει ενα δακρυ απο τα ματια σου.. Τελικα δεν ξερω τι ειναι ποιο δυσκολο το οτι εχω μετοικισει στην Αιθιοπια η' το οτι δεν σε εχω πλεον διπλα μου?

Η αφορμή

Ο λόγος της δημιουργίας του blog μου οφείλεται αρχικά στην ανάγκη μου να αναστήσω την σχετική ευχέρεια  που είχα κάποτε στον "λόγο" και παράλληλα να εκφράζω με κάποιο τρόπο τις σκέψεις μου.Ο βαθύτερος  και σημαντικότερος όμως  είναι ότι διαπίστωσα μέσο του blog της κοπέλας μου ότι μπορει να λεει τη σκεφτεται κ΄μερικες φορες να δεχεται βοηθεια απο "τριτους" για τα προβληματα της.Μια βοήθεια ομως που τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να βρεις στα κοντινα προσωπα διότι δεν θα εχει την ίδια "ομή" μερικές φορές, αλλα σημαντικά ισχυρή αλήθεια που βλέπει κάποιος που δεν σε γνωρίζει προσωπικά και μπορεί να εχει αντικειμενικά κριτική εφόσον  δεν έχει την ανησυχία του φίλου η΄του συγγενη για το αν θα σου κακοφανει το πως εχουν τα πραγματα! Τελος, ελπιζω αυτη η περιηγηση στους ιστοτοπους αυτούς  να με βοήθησει να αποκτήσουν  εύρος η σκέψη και  λόγος μου!